پسوریازیس چیست؟

شایع ترین نوع پسوریازیس، پسوریازیس پلاکی نام دارد. در این شرایط دانه های پوستی قرمز با سطح سفید یا نقره ای ایجاد می گردند. این دانه ها می توانند در هر جایی از بدن دیده شوند اما اغلب در پوست سر، آرنج، زانو و قسمت پایین کمر ایجاد می گردند. این بیماری واگیردار نیست و بیماری شایعی محسوب می شود و در 2 تا 3 درصد جمعیت امریکا مشاهده می گردد. این بیماری در بزرگسالان شایع تر از کودکان است.

پسوریازیس معمولا با چندین نقطه قرمز روی پوست اغاز می شود. این نقاط می توانند بزرگتر و ضخیم تر شوند. ممکن است نقاط به یکدیگر متصل شده و ناحیه وسیعی از بدن را درگیر سازند. همچنین خارش و خونریزی ناشی از آن هم امکان دارد.

نیمی از افراد میتلا به پسوریازیس پلاکی، پسوریازیس ناخن هم دارند که در اثر آن ناخن ها زرد مایل به قرمز، لایه لایه با خطوط دندانه ای و حفره دار می گردند. تقریبا تمامی افرادی که پسوریازیس ناخن دارند در نقاط دیگر بدن نیز علائم این بیماری را خواهند داشت.

حدود 15 درصد افراد مبتلا به پسوریازیس به آرتریت پسوریاتیک مبتلا خواهند شد که به صورت التهاب ناتوان کننده و دردناک در مفاصل است. این بیماری در هر سنی رخ می دهد اما در سنین 30 تا 50 سال شیوع بیشتری دارد.

دلیل اصلی ابتلا به پسوریازیس نامشخص است اما متخصصان عقیده دارند سیستم ایمنی، ژن ها و فاکتورهای محیطی نقش های کلیدی دراین زمینه ایفا می کنند. به طور معمول هر 4 هفته سلول های قدیمی پوست با سلول های جدید جایگزین می شوند. در افراد مبتلا به پسوریازیس سیستم ایمنی سبب ایجاد التهاب شده که در نتیجه سلول های جدید هر 3 تا 4 روز به سطح حرکت می کنند. این بیماری واگیردار نیست اما می تواند ارثی باشد.

ممکن است افراد مبتلا به پسوریازیس در شرایط خاص احساس وخیم تر شدن علائم خود را داشته باشند. محرک های معمول آن عبارتند از :
جراحت یا عفونت پوست
استرس
بعضی از داروها
مصرف سیگار یا الکل

در بعضی افراد، پسوریازیس می تواند بر احساسات و تصور ذهنی آنها اثر بگذارد. این دانه های پوستی می توانند اعتماد به نفس فرد را تحت تاثیر قرار دهند و آنها را از داشتن فعالیت های اجتماعی منع کنند. به این ترتیب خطر ابتلا به افسردگی و اضطراب در آنها افزایش یافته و موجب وخیم تر شدن علائم پسوریازیس می شوند.

پزشک با بررسی پوست و ناخن و دانه های روی بدن بیماری را تشخیص می دهد. برای اطمینان از بیوپسی هم استفاده می شود. چنانچه در مفاصل خود تورم و درد دارید ممکن است پزشک برای بررسی آرتریت شما از اشعه x استفاده کند. پسوریازیس درمان قطعی ندارد اما می توان آن را کنترل کرده و علائم را کاهش داد.

افراد مبتلا به پسوریازیس خفیف تا متوسط می توانند از درمان های موضعی مثل کرم یا پماد استفاده کنند که التهاب، خارش و رشد سلول های پوستی را کاهش دهد.
این داروها شامل مرطوب کننده ها، سالیسیلیک اسید، anthralin، رتینوئیدها، calcipotrene(شکلی از ویتامین دی) و کلتار است. شامپوهای تار هم می توانند مورد استفاده قرار گیرند.

در پسوریازیس خفیف تا متوسط نوردرمانی با UVBمی تواند درمان موثری باشد. این روش می تواند در مطب پزشک یا خانه با استفاده از وسیله مخصوص انجام گیرد. PUVA نوعی از نوردرمانی است که شامل یک دارو به نام psoralen همراه اشعه UVAمی باشد. این روش می تواند به کاهش پسوریازیس کمک کند اما عمارض خود را نیز دارد.

این روش عوارض کمتری دارد و خطر ابتلا به سرطان پوست در این روش در مقایسه با نوردرمانی پایین تر است. همچنین به نظر می رسد در مدت زمان کمتر، فرد به نتیجه دلخواه دست یابد.

داروهای خوراکی نه تنها علائم پسوریازیس بلکه سیستم ایمنی بیش فعال را هدف قرار می دهند. این داروها تنها زمانی که پسوریازیس به سایر درمان ها پاسخ ندهد به کار می روند. و شامل متوترکسات و سیکلوسپورین هستند. هر دو این داروها عوارض جدی دارند بنابراین بیماران باید طی درمان تحت نظر پزشک باشند. بعضی از رتینوئیدهای خوراکی نیز می توانند در موارد شدید مورد استفاده قرار گیرند.

بیولوژیک یک روش درمان جایگزین در افراد مبتلا به پسوریازیس می باشد. این داروها از سلول های زنده تهیه می شوند و فعالیت سیستم ایمنی را تغییر می دهند. از طریق تزریق مورد استفاده قرار می گیرند و چون موجب تضعیف سیتم ایمنی می شوند فرد را مستعد ابتلا به عفونت های جدی می کنند.

در معرض متعادل نور خورشید قرار گرفتن یکی از روش های طبیعی و امتحان شده برای پسوریازیس است. 80درصد افرادی که در معرض منظم نورخورشید قرار گرفته اند بهبودی علائم خود را گزارش کرده اند. البته نباید در این کار افراط نمود زیرا که آفتاب سوختگی پسوریازیس را وخیم تر می نماید. سایر روش های درمانی جایگزین شامل استفاده از آلوورا یا روغن درخت چای است. الکل نیز با پسوریازیس مرتبط است. مدارکی دال بر اثر رژیم غذایی بر پسوریازیس وجود ندارد.

به نظر می رسد استرس، پسوریازیس را بدتر می کند بنابراین روش های ریلکسیشن می تواند در کنترل علائم موثر باشد. یوگا، نفس های عمیق یا پیاده روی می توانند به آرامش شما و بهبود علائم کمک کنند.