تشنج غایبAbsence seizure

عوامل خطر

سن: تشنج های غایب بیشتر درکودکان سنین 4 تا 14 سال معمول است.
جنسیت: تشنج های غایب بیشتر در دختران رایج هستند.
داشتن عضوی از خانواده که مبتلا به تشنج باشد: نزدیک به نصف کودکان به تشنج های غایب ، بستگان نزدیکی دارند که مبتلا به تشنج هستند و دارای پیشینه ی این بیماری هستند.

عوارض

در حالیکه بیشتر کودکان تشنج های غایب را تجربه می کنند برخی از آن ها:
باید داروهای ضد تشنج را جهت جلوگیری از تشنج‌ها در تمام طول زندگی مصرف کنند.
در آخر انواع کامل تری از تشنج را تجربه کنند از جمله تشنج های جنرالیزه ی تونیک – کلونیک که در مقاله‌های پیشین راجب به آن ها توضیح داده شده است.
دیگر عوارض مرتبط با این اختلال میتواند شامل موارد زیر باشد:
اشکال در یادگیری
مشکلات رفتاری
انزوای اجتماعی

آمادگی ویزیت پزشک

به احتمال زیاد در ابتدا شما با مراجعه به پزشک خانواده‌تان یا یک پزشک عمومی شروع می کنید. اگرچه، احتمالاً شما به یک متخصص اختلالات سیستم عصبی ارجاع داده می شوید (نورولوژیست).

کا‌ر‌هایی که می توانید انجام دهید:

•    هر نشانه‌ای را که توجه شمارا جلب کرد بنویسید، شامل حتی مواردی که به نظر به تشنج‌ها مرتبط نباشند.
•    لیستی از همه ی داروها، مکمل‌ها و ویتامین‌هایی که شما یا کودکتان مصرف می کنید تهیه کنید.
•    سوال‌هایی را که می خواهید از پزشک بپرسید بنویسید.
آماده کردن لیستی از سوال ها به شما کمک می کند بیشترین استفاده را از زمان خود با پزشک خود ببرید.

سوال های ابتدایی که برای تشنج های غایب می توانید بپرسید که شامل موارد زیر می شوند:
دلایل احتمالی این علائم چیست؟
چه تست هایی نیاز هستند؟ آیا انجام این تست ها به آمادگی خاصی نیاز دارد؟
آیا این شرایط موقت است یا همیشگی؟
چه روش های درمانی ای وجود دارند و شما کدام را پیشهاد می دهید؟
عوارش درمانی برای این بیماری چیست؟
آیا جایگزینی برای داروهای تجویزی وجود دارد؟
آیا ممکن است که در کودک من شانس بروز تشنج های نوع گرند مال ( تونیک – کلویک) وجود داشته باشد؟
آیا محدودیت فعالیت فیزیکی ضروری است؟ آیا فعالیت هایی از قبیل فوتبال و شنا مجاز هستند؟
آیا شما بروشور یا دیگر موارد پرینت شده ای دارید که من بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایتی را پیشنهاد می کنید.
برای پرسیدن هر نوع سوال دیگری لحظه ای درنگ نکنید.

چه انتظاری از پزشک خود داشته باشید؟
ممکن است پزشک شما پاره ای از سوالات را از شما بپرسد، شامل:
زمان شروع علائم؟
اغلب چه زمان هایی علائم بروز می یابند؟
آیا شما می توانید یک تشنج معمولی را توصیف کنید؟
مدت زمان هر تشنج چقدر است؟
آیا پس از هر تشنج نسبت به اتفاقی که افتاد اگاهی دارید؟

زمان مراجعه به پزشک

1.    اولین باری که متوجه یک تشنج شدید
2.    اگر یک نوع جدید از تشنج را تجربه کردید.
3.    اگر علی رغم مصرف داروهای ضد تشنج همچنان تشنج ها ادامه داشتند.

چه زمان باید با اورژانس تماس گرفت:
اگر رفتارهای خودبه خودی و طولانی را که از چند دقیقه تا چند ساعت به طول می انجامد را مشاهده کردید – فعالیت هایی ازقبیل خوردن، حرکت بدون داشتن آگاهی – یا حالت گیجی به مدت طولانی و یا علائم احتمالی شرایطی که صرع غایب نام دارد.
بعد از هر تشنجی که بیشتر از پنج دقیقه طول بکشد.

روش های تشخیصی

پزشک شما ممکن است توصیف دقیقی از تشنج‌ها را از شما بخواهد و مجموعه‌ای از تست‌های تشخیصی را نیز ترتیب دهد.
تست ها شامل :
الکتروانسفالوگرافی(EEG): این پروسه ی بدون درد امواج مربوط به فعالیت الکتریکی را در مغز اندازه گیری می کند.
امواج مغزی به دستگاه  EEG از طریق الکترودهای کوچکی که به وسیله ی کلاهک های الاستیک به جمجمه اتصال داده شدند انتقال داده می شود.
تنفس تند (هایپر ونتیلاسیون) در طول تست EEG می تواند تشنج غایب را تحریک کند. در طول تشنج، الگوی EEG با الگوی نرمال متفاوت خواهد بود.
اسکن مغز:
در تشنج های غایب، بررسی‌های مربوط به تصویربرداری از مغز از قبیل MRI، طبیعی خواهد بود. اما این قبیل تست ها (MRI) میتواند تصاویری با جزئیات از مغز فراهم کند که به جلوگیری کردن از دیگر مشکلات از جمله سکته یا تومور مغزی کمک کند.
دقت داشته باشید که کودک شما در حین این تست لازم است که برای مدت طولانی بی حرکت باشد، پس با پزشک خود در رابطه با امکان مصرف آرام بخش در حین انجام پروسه صحبت کنید.

درمان دارویی

درمان:
جهت کنترل تشنج‌ها به احتمال زیاد پزشک شما دارودرمانی با ضد تشنج‌ها را از دوز پایین شروع خواهد کرد و در صورت نیاز دوز دارو را افزایش می دهد.کودکان می توانند 2 سال بعد از شروع دوره ی بدون تشنج ها تحت نظر پزشک ،درمان با داروهای ضد صرع را به ندرت کاهش دهند.
داروهایی که جهت صرع غایب تجویز می شوند موارد زیر را شامل می شوند:
اتوسوکسیماید (زارونتین): این دارویی است که بیشتر پزشکان برای صرع غایب با ان شروع می کنند . در بیشتر موارد ، تشنج ها به خوبی به این دارو پاسخ می دهند. عوارض احتمالی آن شامل تهوع ، استفراغ، خواب آلودگی ، اختلال در خواب و بی قراری می شود.
والپروئیک اسید (دپاکین): دخترانی که مجبور به ادامه ی دارودرمانی در بزرگسالی هستند حتماً باید با پزشک خود در رابطه به خطرات  بالقوه‌ی والپروئیک اسید صحبت کنند. والپروئیک اسید با خطر بالاتری در نقص تولد کودکان در ارتباط بوده است و پزشکان به زنان عدم مصرف این دارو را در طول زمان بارداری یا هنگامی که تصمیم به بارداری گرفته می شود پیشنهاد می کنند.
ممکن است پزشکان استفاده از والپروئیک اسید را به کودکانی که هردو‌ی تشنج غایب وتشنج‌های گرند مال (تونیک – کلونیک) مبتلا هستند توصیه کنند.
لاموتریژین ( لامیکتال): برخی مطالعات نشان داده اند که این دارو از والپروئیک اسید و اتوسوکسیماید ضعیف ترمی باشد و اثر کمتری خواهد داشت، اما عوارض آن کمتر است. عوارض می تواند شامل راش پوستی یا حالت تهوع شود.

اصلاح شیوه زندگی

این جا به چند مرحله اشاره می کنیم که شما میتوانید ان ها را جهت کمک به کنترل تشنج‌ها به کار بگیرید.
داروهارا به درستی مصرف کنید
قبل از صحبت با پزشک دوز دارو را تغییر ندهید:
اگر احساس می کنید داروهای شما باید تغییر کند این را با پزشک خود درمیان بگذارید.
خواب کافی داشته باشید: کمبود خواب میتواند محرکی برای بروز تشنج‌ها باشد. اطمینان حاصل کنید که هرشب به میزان کافی میخوابید.
از مچ بند ها ی پزشکی دارای زنگ هشدار استفاده کنید: این کار به کارکنان اورژانس کمک می کند تا بدانند در صورت بروز تشنج دیگر چطور به درستی شما راتحت درمان داشته باشند.
از پزشکتان در مورد محدودیت رانندگی یا محدودیت در تفریح کردن بپرسید: فردی که مبتلا به اختلال تشنج است  قبل از اینکه قادر به رانندگی باشد باید برای مدت معقولی عاری از اپیزود‌های تشنج باشد (فواصل دوره ها بسته به شرایط متفاوت خواهد بود).
از حمام کردن و شنا کردن پرهیز کنید، مگر اینکه فردی برای کمک حضور داشته باشد.
حمایت و وفق پیدا کردن: اگر شما به اختلال تشنج مبتلا هستید، ممکن است نسبت به آینده‌ی خود نگران یا مضطرب باشید. استرس می تواند بر سلامت روان شما تاثیرگذار باشد، پس مهم است که شما در باره ی احساس خود با پزشکتان صحبت کنید و به دنبال منابعی باشید که به شما کمک کنند.
در خانه: اعضای خانواده شما میتوانند شما را یه مقدار زیادی حمایت کنند.هرچه در باره ی اختلال تشنج می دانید را  به آن‌ها بگویید. بگذارید بدانند که می توانند از شما سوالاتی در این باره بپرسند و پذیرای صحبت های آن ها در رابطه با نگرانی هایشان باشید.
با به اشتراک گذاشتن هر نوع اطلاعات آموزشی یا دیکر منابعی که پزشکتان در اختیار شما گذاشته است به آن‌ها کمک کنید که شرایط شما را بهتر درک کنند.
در مدرسه: با معلمان و مربیان کودک خود در رابطه با اختلال تشنج او و اینکه ان چه اثری را بر کودک در مدرسه خواهد گذاشت صحبت کنید. در رابطه با اینکه در صورت رخداد تشنج در مدرسه کودکتان چه نیاز هایی از جانب آن‌ها خواهد داشت صحبت کنید.
شما تنها نیستید: به یاد داشته باشید که نیازی نیست که شما به تنهایی این بیماری را به دوش بکشید. به خانواده و دوستان خود بپیوندید و از پزشک خود بخواهید گروه های محلی حمایتی یا انجمن های آنلاین حمایتی را به شما معرفی کند .
از کمک گرفتن نترسید. داشتن یک سیستم حمایتی قوی برای زندگی با هرنوع وضعیت درمانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.