اثر مفید فعالیت ورزشی هوازی بر سندرم بیش فعالی

درمان جنبی یک راهبرد مؤثر برای پیشبرد اثرات یک محرک و در نتیجه کاهش میزان درمان است. سندرم بیش فعالی در 2 تا 10 درصد کودکان وجود دارد و می تواند تا سنین نوجوانی ادامه یابد. علایم اولیه ابتلا به این سندرم عبارت است از عدم توجه، بیش فعالیت، اختلال در انجام وظایف شامل  مسئولیت های خانه و تکالیف مدرسه. مطالعه ای با هدف ارزیابی اثرات فعالیت ورزشی هوازی به عنوان یک درمان جنبی بر اثرات متیل فنیدات در زمینه کاهش علایم بالینی، عملکرد شناختی و فعالیت مغزی نوجوانان مبتلا به سندرم بیش فعالی بود.  بدین منظور محققین، 35 نوجوان مبتلا به سندرم بیش فعالی را به دو گروه تقسیم کردند؛ متیل فنیدات + 6 هفته تمرین ورزشی یا متیل فنیدات+ 6 هفته آموزش. پیش و پس از  6 هفته دوره پژوهش محققین علایم بیش فعالی، عملکرد شناختی و فعالیت مغزی را با آزمون های ویژه سنجیدند. یافته های حاصل از تجزیه و تحلیل های آماری داده های مطالعه نشان داد که نتایج آزمون های گروه تمرین ورزشی در مقایسه با گروه آموزشی کاهش معناداری داشت. پس از 6 هفته دوره پژوهش ارزش متوسط بتا لوب راست پیشانی در گروه تمرین ورزشی در مقایسه با گروه آموزشی افزایش یافته بود. با وجود این، ارزش متوسط بتا لوب راست گیجگاهی در گروه آموزشی تغییری را نشان نداد. محققین بر اساس یافته های مطالعه نتیجه گیری کردند که فعالیت ورزشی موجب افزایش اثربخشی  متیل فنیدات بر علایم بالینی و فعالیت مغزی نوجوانان مبتلا به سندرم بیش فعالی می شود. مقاله مرتبط با این مطالعه در Med Sci Sports Exerc منتشر شد.

منبع:

Med Sci Sports Exerc. 2015;47(1):33-39.