فعالیت ورزشی شدید و بیماری قلبی

فعالیت ورزشی با شدت زیاد اثرات محافظتی برجسته ای در برابر ابتلابه بیماری های قلبی دارد، و مشخص شده است که یک راهبرد مفید در ارتباط با صرفه جویی در زمان و در عین حال تندرست بودن است. اما، در مورد افرادی که به بیماری قلبی و عروقی مبتلا هستند، تکلیف چیست؟ پیش از این، مطالعات نشان دادند که تنها پرداختن به فعالیت ورزشی با شدت متوسط مس تواند دارای اثرات مفید در ارتباط با بیماران قلبی داشته باشد. مطالعات جدیدتر، بر اثر فعالیت ورزشی با شدت بالاتر تمرکز کرده اند و در پی یافتن جواب این پرسش هستند که آیا فعالیت ورزشی  با شدت بالا برای بیماران قلبی و عروقی می تواند مفید باشد؟ در این مطالعه محققین 4 پژوهشی که در زمینه اثر تمرینات ورزشی با شدت بالا در گروهی از آزمودنی های مبتلا به بیماری قلبی انجام شده بود را بررسی کردند.  محققین از شاخص حداکثر اکسیژن مصرفی به عنوان عاملی برای پیشرفت میزان آمادگی در افراد و اثربخشی نوع برنامه ی تمرینی استفاده کردند. د رمجموع در این پژوهش ها در حدد 120 بیمار بالای 18 سال و مبتلا به بیماری کرونر قلبی ارزیابی شدند. طول دوره پژوهش ها 12 هفته بود. روتکل های  تمرینی مطالعات یا دویدن و راه رفتن بر روی تردمیل  و یا به صورت 4×4 بود، یعنی 4 دقیقه با شدت بالا و به دنبال آن 3 دقیقه با شدت متوسط  و 4 مرتبه تمرین می کردند. مدل تمرینی آخر، تمرین تناوبی با شدت بالا نام دارد. نتایج نشان داد که این مدل تمرینی اثر قابل ملاحظه ای در پیشرفت آمادگی جسمانی بیماران قلبی دارد. در واقع، موضوع مهم در این زمینه این است که هر چه میزان شدت در تناوب ها بیشتر باشد به نظر می رسد که اثرات فعالیت ورزشی بارزتر می شود. به طوری که میزان حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنی ها در حدود 9/11 درصد افزایش یافت. در مجموع، بر اساس نتایج این مطالعه می توان گفت که حتی بیماران قلی نیز می توانند از فواید فعالیت ورزشی بهره مند شود و بیماری نمی تواند مانعی برای فعالیت ورزشی باشد.

منبع:

The above story is based on materials provided by The Norwegian University of Science and TechnologyNTNU