التهاب تاندون آشیلAchilles tendinitis
تعریف بیماری
التهاب تاندون آشیل، بیماری است که در آن تاندون آشیل که به عنوان یک بافت نواریی که ماهیچه ی ساق را در پشت قسمت پایینی پا به استخوان پاشنه متصل می کند، به دلیل استفاده ی بیش از حد از آن دچار التهاب می شود.
التهاب تاندون آشیل اغلب اوقات در دوندگان که به طور ناگهانی شدت و مدت دوندگی هایشان‌را افزایش می دهند اتفاق می‌افتد. همچنین این بیماری در افراد میانسال که ورزش‌هایی از جمله تنیس یا بسکتبال را فقط در آخر هفته‌ها و به صورت تفریحی انجام می دهند نیز ظاهر می شود.
بیشتر موارد التهاب تاندون آشیل میتواند نسبتاً به سادگی درخانه و تحت نظر پزشک معالج بهبود پیدا کند. استراتژی های مراقبت از خود جهت جلوگیری از بازگشت دوره های بیماری مهم هستند. موارد جدی‌تر التهاب تاندون می تواند منجر به پارگی آن شود که در این صورت انجام جراحی ممکن است ضرورت یابد.نشانه ها
درد مرتبط با التهاب آشیل مهمولاً از یک درد متوسط در قسمت پشتی پا یا بالای پاشنه‌ی پا پس از دویدن یا انجام دیگر فعالیت های ورزشی شروع می‌شود.
دوره ای شدید تری از درد ممکن است پس از دویدن‌ها‌ی طولانی، بالا رفتن از پله یا مسابقات دو سرعت رخ دهد.
ممکن است فرداحساس سفتی و سختی را خصوصاً در هنگام صبح تجربه کند که معمولا با فعالیت متوسط بهبود می‌یابد.علل
التهاب تاندون آشیل در اثر فشار مداوم و مکرر بر روی تاندون آشیل اتفاق می افتد.
در هنگام راه رفتن، دویدن، پرش و یا روی نوک پا ایستادن و فشار بر پنجه ها از این تاندون استفاده می شود.
.
ساختار این تاندون با افزایش سن ضعیف می شود که می تواند ان را در برابر آسیب ها حساس‌تر کند، خصوصاً در افرادی که ممکن است فقط در ایام آخر هفته در انجام فعالیت های ورزشی شرکت کنند یا به طور ناگهانی شدت برنامه های دویدن خود را افزایش دهندعوامل خطر
• جنسیت: التهاب تاندون آشیل اغلب در مردان اتفاق می افتد.
• سن: احتمال ااتهاب تاندون آشیل با افزیش سن بیشتر می شود.
• مشکلات فیزیکی: صافی طبیعی کف پا می تواند فشار بیشتری را بر تاندون وارد کند. چاقی و سفتی عضله ی ساق نیز می تواند فشار بر تاندون را افزایش دهند.
• انتخاب های تمرینات ورزشی: دویدن با کفش ها ی فرسوده و کهنه می تواند خطر التهاب تاندون را افزایش دهد. در مقایسه با آب و هوای گرم درد تاندون د ر آب و هوای سرد بیشتر اتفاق می افتد و همینطور دویدن بر روی زمین های شیب دار و تپه مانند می تواند فرد را در معرض آسیب آشیل قرار دهد.
• شرایط پزشکی: افرادی که مبتلا به پسورسازیس یا فشار خون بالا هستند در معرض ریسک بالاتری از ابتلا به التهاب تاندون قرار دارند
• داروها: انواع بخصوصی از انتی بیوتیک‌ها، به نام فلوروکوئینولون ها، با میزان بالاتری از التهاب آشیل در ارتباط بوده اند.عوارض
التهاب آشیل می تواند تاندون را ضعیف کند و آن‌را نسبت به پارگی حساس‌تر کند که به عنوان یک آسیب دردناک که معمولاً نیاز به ترمیم با جراحی دارد شناخته می شود.
آمادگی ویزیت پزشک
به احتمال زیاد در ابتدا پس از بروز علائم بیمار به پزشک خانواده مراجعه خواهد کرد. او ممکن است بیمار را به متخصص ورزش یا طب فیزیکی و توان بخشی ارجاع دهد. اگر تاندون آشیل شما پاره شده باشد، ممکن است نیاز باشد تا بیمار به جراح ارتوپد مراجعه کند.
اقداماتی که می توانید انجام دهید:
• قبل از ملاقات پزشک، بهتر است لیستی از پاسخ ها برای پرسش های زیر تهیه کنید:
• ایا درد به طور ناگهانی شروع شد یا به تدریج؟
• آیا علائم در زمان های خاصی از روز یا پس از فعالیت‌های بخصوصی شدید تر می شود؟
• چه نوع کفشی را هنگام فعالیت ورزشی به پا می کنید؟
• چه نوع داروها و مکمل هایی را به طور منظم استفاده می کنید؟
انتظاراتی که باید از پزشک خود داشته باشید:
برای پاسخ به سوالات زیر در رابطه با علائم و فاکتورهای دخیل در شرایط بیمای تان آماده باشید:
• دقیقاً در کدام ناحیه درد احساس می کنید؟
• آیا با استراحت از درد کاسته می شود؟
• برنامه ی معمول ورزشی شما چیست؟
• آیا اخیرا تغییری در برنامه ی روتین ورزشی خود ایجاد کرده اید یا اخیراً شرکت در برنامه ی ورزشی جدیدی را شروع کرده اید؟
• برای تسکین درد خود چه کرده اید؟زمان مراجعه به پزشک
هر زمان که دردی مداوم در اطراف تاندون آشیل احساس شود، باید با پزشک تماس گرفت. اگر درد و ناتوانی ناشی از آن شدید باشد سریعاً اقدامات پزشکی باید صورت بگیرد چرا که ممکن است پارگی آشیل رخ داده باشد.
روش های تشخیصی
در طول معاینه ی فیزیکی، پزشک ممکن است به آرامی ناحیه‌ی متاثر را فشار دهد تا ناحیه ای که دارای درد، سفتی و ورم است را مشخص کند. همچنین ممکن است او، انعطاف، هم ترازی، دامنه‌ی حرکت و ریفلاکس های پا وغوزک پا را ارزیابی کند.
تست های عکس برداری: پزشک ممکن است یک یا چند مورد از تست های تشخیصی زیر را برای ارزیابی وضعیت بیمار دستور دهد:
استفاده از اشعه ی ایکس:
از آن جایی که اشعه‌ی ایکس قادر به تجسم بافت های نرم از قبیل تاندون‌ها نیست، می تواند به یافتن دیگر شرایطی که میتواند نشانه های مشابه بیماری را ایجاد کند کمک کننده باشد
امواج اولتراسوند:
این وسیله از امواج صوت جهت تجسم بافت های نرم مانند تاندون‌ها استفاده می کند. امواج صوت میتواند تصاویری از آشیل در حین حرکت آن (realtime) ثبت کند و سونوگرلفی داپلر ( استفده از جریان رنگی) می تواند جریان خون اطراف تاندون را نیز ارزشیابی کند.
MRI: به دلیل استفاده از امواج رادیویی و یک مغناطیس بسیار قوی ،دستگاه MRI می تواند تصاویری با جزئیات بسیار را از تاندون آشیل تولید کند.
درمان
التهاب تاندون معمولاً به اقدامات مربوط به خود درمانی پاسخ می دهد. اما اگر علائم و نشانه های بیمارشدید و مداوم باشند، پزشک شما ممکن است دیگر گزینه‌ها را پیشنهاد دهد.
درمان فیزیکی: فیزیوتراپیست ممکن است برخی ازگزینه های درمانی زیر را پیشنهاد دهد:
فعالیت ورزشی: متخصصین اغلب تمرین های تقویتی و کششی را جهت ارتقای بهبود و تقویت تاندون آشیل و ساختارهای نگهدارنده‌ی اطراف آن تجویز می کنند و مشخص شده است که نوع بخصوصی از تمرین تقویتی به نام تقویت آسنتریک که شامل پایین اوردن یک وزنه به آرامی پس از بالابردن آن می تواند برای مشکلات مزمن آشیل مفید باشد.
استفاده از اروتز: وسیله ای که در کفش قرار می گیرد که اندکی پاشنه ی چا را بالا نگه داشته و می تواند از فشار وارده بر تاندون ها بکاهد و انعطاف لازم را جهت کاسته شدن از میزان فشار واردشده بر تاندون آشیل فراهم کند.
جراحی: اگر پس از چندین ماه یا بیشتر درمان‌ها‌ی محافظه کارانه کار ساز نباشند یا اگر تاندون پاره شده باشد، پزشک ممکن است جهت ترمیم تاندون آشیل پیشنهاد جراحی را بدهد.درمان دارویی
اگر داروهای ضد درد بدون نسخه مانند ایبوبروفن ( ادوبل) یا ناپروکسن کافی نبودند، پزشک ممکن است داروهای قوی‌تری را جهت کاهش التهاب و تسکین درد تجویز کن
اصلاح شیوه زندگی
استراتژی های خود درمانی شامل مراحل زیر می شود:
استراحت: ممکن است نیاز باشد برای چندین روز بیمار از انجام تمرین های فیزیکی پرهیز کند یا آن را به نوعی از فعالیت که فشاری بر تاندون آشیل وارد نمیکند، مانند شنا تغییر دهد. در موارد شدید ، ممکن است فرد نیاز به پوشیدن کفش ها ی مخصوص و استفاده‌ی از عصا شود.
استفاده از یخ: جهت کاهش درد و التهاب، گذاشتن یخ بر روی موضع تاندون به مدت 15 دقیقه بعد از انجام فعالیت ورزشی یا هنگام احساس درد توصیه می شود.
فشرده کردن موضع: استفاده از باند های الاستیک ( کشی) و فشرده کننده می تواند به کاهش ورم و کاهش حرکات تاندون موثر باشد.
بالابردن پا: جهت کاهش ورم ،بالابردن پای آسیب دیده تا بالا تر از سطح قلب موثر خواهد بود و همینطور توصیه شده شب‌ها و هنگام خواب پای آسیب دبده در سطح بالاتری از قلب قرار گرفته شود.پیشگیری
از آن جایی که پیشگیری از التهاب تاندون امکان پذیر نیست، می توان اقداماتی را جهت کاهش خطر بروز آن در نظر گرفت:
افزایش تدریجی فعالیت: اگر شما به تازگی برنامه‌ی ورزشی خود را آغاز کرده اید، به آرامی شروع کنید و به تدریج شدت و مدت تمرینات را افزایش دهید.
سخت نگیرید: از انجام فعالیت هایی که استرس و فشار مازاد را بر تاندون‌ها وارد میکند مانند دویدن بر روی سطح شیب دار پرهیز کنید.
کفش های خود را به دقت انتخاب کنید: کفش‌هایی که شما در طول ورزش به پا می کنید باید انعطاف پذیری لازم را برای پاشنه‌ی پا فراهم کند و یک حمایت محکم برای کف پا ایجاد کند تا به کاهش تنش در تاندون آشیل کمک کند. بهتر است کفش های کهنه یخود را جایگزین کنید و اگر کفش های شما شرایط خوبی دارند ولی به خوبی از پا حمایت نمیکنند از کفی برای هردو کفش استفاده کنید.
تمرین کششی روزانه: در هنگام صبح، قبل و بعد از انجام تمرین های ورزشی، زمانی را برای کشش عضله‌ی ساق و تاندون آشیل به منظور حفظ انعطاف آن صرف کنید. این کار از اهمیت خاصی برای جلوگیری ازعود التهاب تاندون آشیل برخوردار است.
تقویت عضله ی کف پا: عضله ی ساق قوی می تواند هردوی ساق و تاندون آشیل را قادر به کنترل بهتر استرس‌ها‌یی که در حین ورزش و فعالیت با آن مواجه هستند کند.
تغییر فعالیت فیزیکی: فعالیت های ورزشی پرشی مانند دویدن و پریدن را با فعالیت هایی که در آن ها حداقل یکی از پاهای شما در تمام طول ورزش ثابت باشد و یا شامل پرش نشود جایگزین کنید، مانند دوچرخه شواری یا شنا.