کاهش سرعت راه رفتن و افزایش خطر ابتلا به اختلال حواس

بر اساس یک مطالعه جدید نشان داده شد که راه رفتن کند و اختلال در تعادل در افراد 90 سال و بالاتر دو عامل در بروز زوال عقل می باشد.
اختلال حواس یک بیماری پیچیده است که بر عملکرد شناختی و بدنی هردو اثر گذار است. به گزارش محققین؛ در افراد سالمند اجرای ضعیف کار های روزانه می تواند با افزایش خطر ابتلا به این بیماری همراه باشد. به عنوان یک مفهوم، آنها به این نتیجه رسیدند که عملکرد بدنی ممکن است "به طور بالقوه عامل خطرساز قابل اصلاح برای اواخر سن زوال عقل باشد. بر اساس  مشاهده محققان "قابل توجه ترین اثر"مربوط به راه رفتن است. احتمال ابتلا به زوال عقل در کسانی که قادر به راه رفتن نبودند تقریباً 30 برابر بیشتر از افرادی بود که قادر به سریع راه رفتن بودند. اما آنها هشدار داد که – به دلیل ماهیت مطالعه –پیشگویی این که کدام عارضه زودتر بروز می کند (معلولیت بدنی یا اختلال ذهنی) غیر ممکن است. بدین منظور محققین 629 نفر با دامنه سنی 94 را از طریق آزمون عصبی و بدنی مورد ارزیابی قرار دادند. برای هریک از آزمون های بدنی (راه رفتن- قدرت پنجه- تعادل)معیار 0 تا 4 در نظر گرفته شد، کسب معیار 4 به معنی توانایی و کسب معیار 0 به معنی عدم توانایی برای انجام کار های روزمره در نظر گرفته شد. برای راه رفتن از آزمودنی ها پرسیده می شد برای طی یک مسیر مشخص با سرعت معمولی چند ثانیه زمان نیاز دارند. بولین و همکارانش دریافتند که برای هر کاری عملکرد ضعیف با احتمال ابتلا به زوال عقل در ارتباط بود. به بیان محققین حتی یک اختلال و نقص کوچک در انجام وظایف روزانه می تواند با احتمال ابتلا به زوال عقل در ارتباط باشد. آن ها خاطر نشان کردند که کاهش فعالیت بدنی می تواند موجب عملکرد ضعیف برای اجرای کارهای روزمره و در نهایت به اختلال ذهنی منجر گردد. بنابراین عملکرد بدنی می تواند به عنوان یکی از عوامل قابل اصلاح در زمینه بیماری زوال عقل در نظر گرفته شود.

منبع:

Bullain SS, et al "Poor physical performance and dementia in the oldest old: The 90+ Study" Arch Neurol 2012