فعالیت بدنی متوسط با بهبود شاخص های زیستی مرتبط است.

مطالعه جدید انجام شده نشان می دهد که مقاومت به انسولین، شاخصی از خطر بیماری های قلبی و ایجاد خطر دیابت است که می تواند با انجام فعالیت بدنی متوسط بهبود یابد.
انسولین هورمونی است که در پانکراس تولید شده و استفاده بدن از مولکول های پرانرژی شامل کربوهیدرات، چربی و پروتئین را تنظیم می کند. مقاومت به انسولین یا برعکس حساسیت به انسولین به معنای میزان پاسخ بدن به انسولین است. دیابت نوع 2 حالتی است که در آن مقاومت به انسولین بالا بوده و منجر به افزایش سطح قند خون می شود چرا که پاسخ انسولین دچار نقص شده است. فعالیت بدنی با کاهش خطر ایجاد بیماری هایی از جمله چاقی و دیابت مرتبط است. علاوه بر این کاهش سطح فعالیت بدنی با افزایش شاخص هایی همراه است که مقاومت به انسولین را نشان می دهند.
محققین دانشکده پزشکی دانشگاه بوستون به دنبال بررسی ارتباط فعالیت بدنی و بی تحرکی با مقاومت به انسولین و شاخص های التهاب هستند. از شرکت کنندگان در مطالعه خواسته شده بود تا در طول روز از شتاب سنج استفاده کنند تا میزان فعالیت بدنی و نیز مدت زمان نشستن و حالت بی تحرکی آن ها تخمین زده شود. سپس این اندازه گیری ها با شاخص های بیوشیمیایی مقاومت به انسولین، التهاب و متابولیسم در خون مقایسه شد. 
نتایج مطالعه نشان داد که سطح فعالیت بدنی (کمتر از آنچه برای کاهش وزن لازم است) با کاهش مقاومت به انسولین و نیز شاخص های التهاب مرتبط است. همچنین محققین نشان دادند که در بین افرادی که زمان بیشتری را برای نشستن صرف کرده بودند سطح لپتین و پروتئین متصل شونده به اسیدهای چرب (FABP) بالاتر بود، لپتین هورمونی است که در بافت چربی تولید شده و باعث سیری می شود و FABP نیز پروتئین دخیل در انتقال مولکول های چربی است.
به نظر می رسد فعالیت بدنی و زمان بی تحرکی با مکانیسم های مختلفی بر کاهش خطر بیماری اثر می گذارند. این نتایج می تواند برای طراحی توصیه های ورزشی برای پیشگیری و درمان دیابت نوع 2 کمک کننده باشد.
نکته عملی: با انجام فعالیت بدنی متوسط می توان مقاومت به انسولین را کاهش داد و از بروز بیماری های قلبی و دیابت جلوگیری نمود.
منبع:

N. L. Spartano et al. "Associations of objective physical activity with insulin sensitivity and circulating adipokine profile: the Framingham Heart Study". Clinical Obesity, 2017.