تاثیر کاهش وزن از طریق جراحی باریاتریک بر بروز پیری زودرس

افراد چاق زودتر از موعد پیر می شوند. در بافت چربی این افراد میزان التهاب و سیتوکین های التهابی بالاتر است. معمولاً افراد چاق دارای تلومر کوتاهتری در انتهای کروموزوم خود هستند. تلومرها ساعت داخلی هر سلول محسوب شده و در زمان تقسیم سلولی یا شکسته شدن توسط استرس اکسیداتیو کوتاهتر می شوند. زمانی که تلومر بسیار کوتاه شود سلول قادر به تقسیم شدن نیست. در مطالعه حاضر تاثیر جراحی باریاتریک و درنتیجه کاهش وزن بر معکوس شدن روند پیری زودرس در بیماران چاق بررسی شده است.
در این مطالعه 76 بیمار با میانگین سنی 40 سال و شاخص توده بدنی (BMI) حداقل35 مورد مطالعه قرار گرفتند. تمامی این بیماران در کاهش وزن از طریق تغییر شیوه زندگی عاجز بوده و برای جراحی باریاتریک ارجاع داده شده بودند. در این جراحی دستگاه گوارش بای پس یا میان بر زده می شود و تنها بخش کوچک از معده باقی می ماند. به گفته محققان این روش سبب کاهش حجم غذای خورده شده و کاهش 40-30 درصد وزن در سال اول می شود.
نمونه خون بیماران قبل و 2-1 سال بعد از آن جمع آوری و میزان مارکرهای مربوط به پیری زودرس قبل و بعد از جراحی مقایسه شد.
یک سال بعد از جراحی BMI به طور قابل توجهی به 5/27 کاهش یافته بود (38 درصد کاهش). این امر با کاهش سیتوکین پیش التهابی اینترلوکین-6 و مهار کننده فعال کننده پلاسمینوژن-1 و افزایش سیتوکین ضد التهابی اینترلوکین-10 همراه بود. به نظر می رسد کاهش مقدار زیادی از چربی سبب تغییر سیستم بدن از حالت التهابی به وضعیت سالم تر می شود.
دو سال بعد از جراحی، تلومر بیماران نسبت به قبل از جراحی 80  درصد بلندتر بود. طول تلومر بعد از دو سال در سلول های ایمنی خون افزایش یافت.
محققان اکسیداسیون تلومر که سبب شکستن و کوتاهتر شدن تلومر می شود را نیز بررسی کردند. دو سال بعد از جراحی آسیب اکسیداتیو بر روی تلومرها تا 3 برابر کاهش یافته بود.
منبع:

Frontiers in CardioVascular Biology (FCVB),  2016