اندازه سهم غذایی و پرخوری

پژوهشگران استرالیایی نشان دادند،  افرادی که واحدهای غذایی بزرگ انتخاب می کنند نسبت به افرادی که واحدهای غذایی کوچکی برمیدارند، بیشتر دچار پرخوری شده و هم چنین آموزش در مورد خوردن با فکر نمی تواند در این افراد به کاهش حجم غذای دریافتی کمک کند.
از دهه 1970 تا کنون اندازه واحدهای غذایی در رستوران ها و منازل به طور قابل توجهی افزایش یافته است و این امر نقش به سزایی در افزایش میزان چاقی در جامعه داشته است. بزرگ شدن واحدهای غذایی به افزایش انرژی دریافتی منجر شده که تحت تاثیر عواملی مثل احساس گرسنگی یا طعم غذا قرار نمی گیرد.
Lenny Vartanian و همکارانش به بررسی 96 زن پرداختند، شرکت کنندگان به دو گروه تقسیم شدند، به یک گروه برای وعده ناهار مقدار350 گرم پاستا با سس گوجه فرنگی و به گروه دیگر 600 گرم ارائه میشد.
به شرکت کننده ها بروشوری در زمینه چگونگی تاثیر عوامل خارجی مثل خلق و خو، تبلیغات، اندازه واحد غذایی و عوامل اجتماعی، فرهنگی در پرخوری داده شد. هم چنین قبل از شروع غذا، در مورد توجه به احساسات درونی مثل طعم غذا و احساس گرسنگی و اشتها به آنها آموزش داده شد.
نتایج این پژوهش نشان داد، گروه دریافت کننده سهم غذایی بیشتر در وعده، حدود یک سوم ( 69 گرم )  پاستای بیشتری نسبت به کسانی که در گروه دریافت کننده سهم غذایی کمتر بودند مصرف کردند. این میزان معادل 87 کیلوکالری انرژی اضافی است. هم چنین آموزش در زمینه اثر عوامل خارجی و توجه به میزان سیری و طعم غذا بر اثرات سهم غذایی غلبه نکرد.