مقایسه اثر سه نوع فعالیت ورزشی بر افراد مبتلا به پارکینسون

فعالیت ورزشی می تواند موجب کاهش ناتوانی و افزایش کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون شود. مدارک موجود در این زمینه نشان می دهند که بر اثر فعالیت ورزشی؛ سرعت گام برداری، میزان تعادل، قدرت، انعطاف پذیری و آمادگی قلبی و عروقی در افراد مبتلا به پارکینسون بهبود می یابد. هدف از مطالعه مذکور ارزیابی اثر سه نوع برنامه ورزشی استقامتی (هوازی) در دو شدت و  کششی – مقاومتی بر سرعت گام برداری (6 دقیقه) ، قدرت(یک تکرار بیشینه[1RM]) و آمادگی قلبی و عروقی(اوج مصرف اکسیژن در هر دقیقه [VO2MAX] بیماران مبتلا به پارکینسون بود.
این مطالعه از نوع مقایسه ای و یک سو کور بود، که در آن سه نوع برنامه ورزشی مقایسه شدند. بدین منظور، 67 بیمار از مرکز پارکینسون و اختلالات حرکتی دانشگاه ماریلند انتخاب شدند. لازم به ذکر است که آزمودنی ها در راه رفتن دچار مشکل بودند. آن ها به طور تصادفی به سه گروه فعالیت ورزشی بر روی تردمیل(هوازی) در رو شدت متفاوت و  کششی- مقاومتی تقسیم شدند. گروه اول؛ فعالیت ورزشی شدید بر روی تردمیل (30 دقیقه در 70 تا 80 درصد ضربان قلب ذخیره)، گروه دوم؛ فعالیت ورزشی کم شدت بر روی تردمیل (50 دقیقه در 40 تا 50 درصد ضربان قلب ذخیره)، گروه سوم؛ فعالیت ورزشی کششی- مقاومتی (2 ست و 10 تکرار و استفاده از سه دستگاه مختلف پرس پا، جلو پا و  پشت پا). طول مدت پژوهش 3 ماه  در نظر گرفته شد و آزمودنی ها 3 بار در هفته به طور اختصاصی در گروه هایشان به فعالیت ورزشی پرداختند.
نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل های آماری نشان داد که هر سه نوع برنامه فعالیت ورزشی موجب پیشبرد سرعت راه رفتن و مسافت آن شدند: فعالیت ورزشی با شدت کم  بر روی تردمیل (12 درصد افزایش)، فعالیت ورزشی کششی- مقاومتی (9 درصد) و  فعالیت ورزشی با شدت زیاد  بر روی تردمیل (6 درصد). هیچ تفاوت معناداری بین گروه ها نشان داده نشد. هر دو نوع برنامه هوازی بر روی تردمیل موجب افزایش بیشتری در VO2MAX (8-7 درصد) در مقایسه با فعالیت ورزشی کششی- مقاومتی شدند. برنامه فعالیت ورزشی کششی-مقاومتی تنها موجب افزایش قدرت عضلانی شد (16 درصد).
محققین در این مطالعه به این نتیجه رسیدند که هر سه نوع برنامه فعالیت ورزشی اثرات مفیدی را در بر دارد. فعالیت ورزشی هوازی با شدت کم  بر روی تردمیل موجب افزایش بیشتر سرعت گام برداری شد. فعالیت ورزشی هوازی بر روی تردمیل با شدت کم و زیاد- هردو- موجب بهبود آمادگی قلبی و عروقی شد. فعالیت ورزشی کششی-مقاومتی تنها موجب بهبود قدرت عضلانی شد.
نکته عملی: با توجه به نتایج مطالعه مذکور و سایر مطالعات ورزشی در این زمینه، روشن است که فعالیت ورزشی می تواند موجب بهبود هایی در سرعت گام برداری، قدرت عضلانی و آمادگی بیماران مبتلا به پارکینسون شود. بهتر است برای حصول نتیجه مطلوب، هر دو نوع برنامه فعالیت ورزشی (تردمیل+کششی-مقاومتی) برای بهبود وضعیت بیماران مبتلا به پارکینسون به کار رود.

منبع:

JAMA Neurol. 2013; 70(2):183-190