چربی دریافتی و سرطان سینه

سرطان سینه پس از سرطان پوست دومین سرطان شایع در زنان است. هر ساله تعداد زیادی از مبتلایان به سرطان سینه تشخیص داده می‌شوند و تعدادی نیز جان خود را از دست می‌دهند.  رژیم غذایی سالم در پیشگیری از بسیاری بیماریها از جمله سرطان سینه موثر شناخته شده است،  چربی رژیم غذایی نیز یکی از ارکانی است که ممکن است  بر شانس ابتلا به بیماریها موثر باشد. لذا تعدادی از دانشمندان به بررسی ارتباط بین چربی غذایی با سرطان سینه پرداخته اند:  اما شواهد علمی اخیر ارتباطی بین چربی رژیم غذایی با سرطان سینه را  نیافته اند.
در راستای این موضوع مطالعه ای جدید در ژورنال تغذیه بالینی آمریکا در سال 2011 به چاپ رسیده است. در این مطالعه ارتباط چربی با خطر بروز سرطان سینه از طریق ارزیابی میزان چربی دریافتی حاصل از تقویم غذایی و پرسشنامه بسامد خوراک بررسی شده است. این مطالعه مورد-شاهد شامل  657 زن مبتلا  به سرطان سینه در مرحله پیش و پس از یائسگی(گروه مورد) و 1911 زن غیر مبتلا (گروه شاهد) بود. مواد مغذی دریافتی این افراد از طریق تقویم غذایی(FD) و پرسشنامه بسامد خوراک(FFQ) ارزیابی شد. جهت تخمین و ارزیابی ارتباط خطر بروز  سرطان سینه  با کل چربی دریافتی، چربی اشباع دریافتی و چربی های غیر اشباع دریافتی(Total , SFA , Mufa  PUFA )   از رگرسیون لجستیک شرطی استفاده شد.
نه تقویم غذایی و نه پرسشنامه بسامد خوراک هیچ رابطه مستقیمی بین چربی دریافتی و ریسک سرطان سینه را نشان ندادند. خطر بروز سرطان سینه با چربی کل دریافتی با اطلاعات حاصل از تقویم غذایی 9/0 و با اطلاعات حاصل از پرسشنامه بسامد خوراک 8/0 بود. در این مطالعه بروز سرطان سینه در زنان میانسال انگلیس با چربی دریافتی ارتباطی نداشت، صرف نظر از اینکه رژیم دریافتی از طریق تقویم غذایی ارزیابی شده باشد  یا از طریق پرسشنامه بسامد خوراک هیچ ارتباطی بین سرطان سینه و چربی دریافتی رژیم  پیدا نشد.
نکته عملی: سرطان سینه یکی از سرطان های شایع در بین زنان است و  لذا دانشمندان تغذیه در صدد شناخت  ارکان غذایی پیشگیری کننده از این سرطان هستند. یکی از تلاشهای دانشمندان بررسی ارتباط بین میزان چربی رژیم غذایی با سرطان سینه بوده است که در این راستا؛ برخی شواهد علمی اخیر ارتباطی بین چربی غذایی با سرطان سینه نیافته اند.  البته این به معنای مصرف بی رویه چربی نمی باشد و مطالعات آتی برای اثبات آن ضروری است.

منبع:

Am J Clin NutrOctober 2011 vol. 94 no. 4 1043-1052