تب زردYellow fever

عوامل خطر

اگر به مناطقی که پشه ها ناقل ویروس تب زرد هستند سفر کنید، در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار می گیرید. این مناطق عبارتند از کشورهای جنوب صحرای آفریقا و گرمسیری جنوب آمریکا. حتی اگر در حال حاضر گزارشی مبنی بر ابتلا به این بیماری نباشد، بدین معنی نیست که خطر آن نیز وجود ندارد. این احتمال وجود دارد که مردم محلی واکسینه شده اند و در مقابل این بیماری ها ایمن هستند، یا موارد ابتلا به تب زرد هنوز تشخیص داده نشده و رسماً گزارش نشده اند. اگر قصد سفر به این مناطق را دارید، با واکسینه شدن حداقل چند هفته قبل از سفر از خود در برابر این بیماری محافظت نمایید.

هر کسی می تواند آلوده به ویروس تب زرد شود، اما افراد مسن بیشتر در معرض خطر ابتلا به فرم شدید بیماری هستند.

عوارض

احتمال مرگ ناشی از تب زرد در موارد شدید 20 تا 50 درصد است. عوارض در طول فاز سمی عفونت شامل نارسایی کلیه و کبد، زردی، هذیان گویی و کما می باشد.

افرادی که از این عفونت جان سالم به درمی برند طی چند هفته تا چند ماه بدون آسیب قابل توجهی به اندام خاصی، به تدریج بهبود می یابند. در طول این زمان فرد ممکن است احساس خستگی یا یرقان را تجربه نماید. سایر عوارض عبارتند از عفونت های ثانویه باکتریایی مانند پنومونی یا عفونت های خونی.

زمان مراجعه به پزشک

قبل از سفر

•   اگر مقصدتان مناطق آلوده به تب زرد می باشد، چهار هفته یا بیشتر قبل از سفرتان به پزشک مراجعه کرده و در مورد تزریق واکسن تب زرد با وی مشورت نمایید.

•   اگر زمان تان برای آماده سازی کمتر از چهار هفته می باشد، در هر صورت با پزشک خود تماس بگیرید. در حالت ایده آل، بهتر است حداقل سه تا چهار هفته قبل از سفر به مناطق آلوده واکسن تب زرد را دریافت نمایید. پزشک نیاز شما به واکسیناسیون را ارزیابی کرده و می تواند راهنمایی های کلی جهت حفاظت از سلامت خود در خارج از کشور را ارائه دهد.

بعد از سفر

•   اگر از مناطق آلوده به تب زرد برمی گردید و علائم و نشانه های فاز سمی بیماری را دارید، سریعاً به اورژانس مراجعه نمایید.

•   اگر علائم خفیفی پس از سفر به مناطق آلوده به تب زرد تجربه کردید، با پزشک خود تماس بگیرید.

روش های تشخیصی

روش های تشخیصی:

تشخیص تب زرد بر اساس علائم و نشانه ها دشوار است زیرا ممکن است بیماری های دیگری مانند مالاریا، حصبه (تیفوس)، تب دانگ یا سایر تب های ویروسی خونریزی دهنده به راحتی با این بیماری اشتباه گرفته شود.

برای تشخیص بیماری تان، پزشک:

• سوالاتی در مورد تاریخچه پزشکی و سفرهای اخیرتان می پرسد.
• از شما آزمایش خون می گیرد.

اگر تب زرد داشته باشید، در نمونه خون تان وجود ویروس مشخص می شود. در غیر این صورت، آزمایش های خون می توانند آنتی بادی ها و سایر ذرات مختص ویروس را تشخیص دهند.

روش های درمانی:

درمان شامل مراقبت حمایتی در بیمارستان می شود. این مراقبت شامل تامین مایعات و اکسیژن مورد نیاز بدن، حفظ فشارخون در حد مناسب، تامین خون از دست رفته، فراهم کردن دیالیز در موارد نارسایی کلیه و درمان سایر عفونت های در حال گسترش می باشد. به برخی از افراد برای تامین پروتئین های خون پلاسما تزریق می شود.

اگر تب زرد داشته باشید، پزشک توصیه می کند جهت پیشگیری از انتقال بیماری تان به سایر افرد، در منزل و دور از پشه ها بمانید. با یک بار مبتلا شدن به تب زرد، بقیه عمرتان نسبت به این بیماری ایمن می شوید.

درمان دارویی

هیچ داروی ضد ویروسی برای درمان تب زرد کارایی ندارد.

پیشگیری

واکسیناسیون

واکسیناسیون ایمن و موثر از تب زرد پیشگیری می نماید. تب زرد در جنوب صحرای آفریقا و مناطق آمریکای جنوبی وجود دارد. اگر در یکی از این مناطق زندگی می کنید، در مورد دریافت واکسن تب زرد با پزشک خود مشورت نمایید. اگر قصد سفر به یکی از این کشورها را دارید، حد اقل 10 روز قبل از سفر واکسینه شوید. برخی از کشورها برای اجازه ورود به مسافرین، کارت معتبر واکسینه شدن می خواهند.

تنها یک دوز از واکسن تب زرد، شما را تا 10 سال آینده محافظت می کند. عوارض جانبی معمولاً خفیف بوده و شامل سردرد، تب ضعیف، درد عضلانی، خستگی و فرورفتگی در محل تزریق واکسن می باشد. واکنش های شدیدتر مانند سندرمی مشابه به تب زرد، التهاب مغز (انسفالی) یا مرگ، بیشتر در نوزادان و افراد مسن رخ می دهد. توصیه می شود واکسن را در زمان بیشترین کارایی اش یعنی 9 ماهگی تا 60 سالگی دریافت نمایید.

در مورد مطمئن بودن دریافت واکسن برای کودک زیر 9 ماه، در صورت داشتن سیستم ایمنی ضعیف یا سن بالاتر از 60 سال با پزشک مشورت کنید.

محافظت در برابر پشه

علاوه بر واکسن، با محافظت از خود در برابر پشه می توانید از ابتلا به تب زرد پیشگیری نمایید.

برای کمتر در معرض پشه قرار گرفتن:

• در زمان بیشترین فعالیت پشه ها تا جای امکان کمتر از منزل بیرون روید.
• بلوزهای آستین بلند و شلوار های بلند در مناطق آلوده به پشه بپوشید.
• هوای منزل خود را به درستی تهویه نمایید.
• اگر در جایی هستید که پنجره یا تهویه مناسبی ندارد، از پشه بند استفاده کنید.

برای دور کردن پشه ها از خود، دو روش زیر را باهم انجام دهید:

• استفاده از مواد دافع غیرپوستی. می توانید از permethrin بر روی لباس ها، کفش ها و پشه بندها استعمال نمایید. حتی می توانید لباس هایی را خریداری کنید که با این مواد درست شده اند. به یاد داشته باشید هرگز از آن برای پوست خود استفاده نکنید.

• استفاده از مواد دافع پوستی. محصولاتی با مواد تشکیل دهنده فعال مانند DEET یا پیساریدین از پوست شما در طولانی مدت محافظت می نماید. غلظت آن را بر حسب مدت زمان مورد نیاز برای محافظت انتخاب نمایید. در کل، غلظت های بالاتر ماندگاری بیشتری دارند.

به یاد داشته باشید که این محصولات شیمیایی می توانند سمی باشند، پس تنها از آن ها در زمان هایی که خارج از منزل هستید استفاده کنید. از DEET  بر روی دستان کودکان یا نوزادان زیر 2 ماه استفاده نکنید. در عوض می توانید محیط بازی کودک را با پشه بند امن نمایید.

بر اساس گزارش مرکز پیشگیری و کنترل بیماری ها، روغن اکالیپتوس (به عنوان یک محصول طبیعی) در صورت استفاده در غلظت های برابر، محافظتی مثل DEET فراهم می کند. اما این محصولات نیز نیابد برای کودکان زیر 3 سال استفاده شوند.