آریتمی زمانی ایجاد می شود که ریتم یا ضربان قلب مختل شود. دو نوع آریتمی وجود دارد: یکی زمانی که ضربان قلب بیش از حد سریع و تند باشد (تاکی کاردی) و دیگری زمانی که ضربان قلب بیش از حد آرام است (برادی کاردی).
اکثر آریتمی ها خطرناک نیستند. اما در برخی موارد این وضعیت می تواند جدی باشد زیرا قلب ممکن است قادر به پمپ کردن خون نباشد. فقدان جریان خون می تواند سبب آسیب اندام های حیاتی مانند مغز و خود قلب شود.
با وجود دهه ها پژوهش این سوال که آیا مصرف کافئین سبب بروز آریتمی می شود یا خیر همچنان حل نشده باقی مانده است. علیرغم عدم وجود شواهد کافی پزشکان اغلب به بیماران قلبی که در معرض خطر آریتمی قرار دارند توصیه می کنند دریافت کافئین را کاهش دهند.
در مطالعات حیوانی مشاهده شده که دریافت مقادیر بالای کافئین با آریتمی مرتبط است اما این یافته ها در مطالعات انسانی مشاهده نشده است. در گذشته محققان دانشگاه سان فرانسیسکو گزارش کرده بودند که مصرف منظم کافئین با افزایش ضربان قلب مرتبط نیست. بنابراین دانسته ها در مورد ارتباط بین مصرف کافئین و آریتمی در بیمارن مبتلا به نارسایی قلبی به خصوص در مقادیر بالا اندک است.
در پژوهش حاضر محققان از 51 بیمار برای شرکت در مطالعه دعوت بعمل آوردند. 25 نفر کافئین را به شکل پودر محلول در قهوه بدون کافئین و 26 نفر دارونما به شکل پودر لاکتوز محلول در قهوه بدون کافئین دریافت کردند. هر دو گروه 500 میلی گرم کافئین یا دارونما دریافت کردند. این میزان کافئین برابر با حدود یک فنجان 5 اونسی (150 سی سی) قهوه است. محققان هیچ ارتباطی بین مصرف کافئین و آریتمی حتی در زمان استفاده از تست تردمیل که شرکت کنندگان 1 ساعت بعد از نوشیدن کافئین یا دارونما انجام داده بودند، مشاهده نکردند.
با آنکه نویسندگان اذعان دارند که دستیابی به این نتایج ممکن است تحت تاثیر این واقعیت باشد که حدود نیمی از بیماران به طور منظم قهوه مصرف می کردند اما این امر را بعید می دادند. با این حال، معتقدند نمی توانند تضمین کنند مصرف مقادیر بالای کافئین در یک دوره طولانی مدت آریتمی را در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی افزایش ندهد.
نتیجه عملی: تا به امروز، هیچ شواهد قطعی از توصیه های معمول در مورد عدم مصرف مقادیر متوسط کافئین توسط بیماران در معرض خطر آریتمی حمایت نمی کند. با این حال، توصیه می شود این بیماران از مصرف مقادیر زیاد کافئین خودداری نمایند.
منبع:
JAMA Intern Medicine, doi:10.1001/jamainternmed.2016.6374, published online 17 October 2016