پرخوری توسط کودکانی که تحت استرس یا نگرانی قرار دارند اساساً توسط محیط خانه تحت تاثیر قرار می گیرد. محققان دریافته اند که ژنتیک برخلاف سایر رفتارهای خوردن که در اوایل دوران کودکی مشاهده می شود مانند ایرادگیری از غذا، نقش کوچکی در پرخوری احساسی در کودکان نوپا دارد. ژنتیک تا حد زیادی برای پرخوری احساسی در دوران کودکی بی اهمیت هستند. ژن ها در سنین 16 ماهگی و 5 سالگی به ترتیب تنها 10 و 4 درصد در پرخوری احساسی نقش دارند.
مطالعات گذشته بر این امر تمرکز کرده بودند که چگونه افراد بالغ با استفاده از غذا با استرس، غم و دیگر احساسات منفی خود مقابله می کنند. با این حال، اطلاعات کمی در مورد پرخوری احساسی در دوران کودکی وجود دارد. بنابراین مطالعه حاضر اولین بار نقش ژنتیک و عوامل محیطی را در کودکان بررسی کرده است. در این راستا اطلاعات بیش از 4800 کودک دو قلو جمع آوری شد. والدین تمایلات کودکان خود را برای غذا خوردن بیش از حد معمول در زمان هایی که اضطراب یا ناراحتی را تجربه می کنند، توصیف کردند. آن ها به پرسش هایی در 2 نوبت، زمانی که کودکان 16 ماهه و سپس زمانی که 5 ساله بودند، پاسخ دادند. محققان دوقلوهای همسان و دوقلوهای ناهمسان را از نظر غذا خوردن احساسی مقایسه کردند. مطالعات آینده باید برخی عوامل محیطی که می توانند در این امر موثر باشند مانند شیوه غذا خوردن والدین یا وجود استرس در اطراف میز غذا را بررسی نمایند.
افرادی که در زمان مواجه با استرس یا نگرانی تمایل به خوردن غذا دارند بیشتر احتمال دارد که به افزایش وزن و سایر مشکلات مانند اختلال پرخوری مبتلا شوند. فهم زمان و چگونگی این تمایلات مفید است. زیرا می تواند به محققان در یافتن راهکارهایی برای پیشگیری از آن کمک کند.
منبع:
The home environment shapes emotional eating. Child Development, 2017