ورزش منظم می تواند به افراد مبتلا به دیابت در کنترل چربی خون، قند خون، ترکیب بدن و تناسب اندام کمک کند. اما در مبتلایان به دیابت نوع 1 ترس از افت قند خون، عدم کنترل قند خون و دانش ناکافی در مورد مدیریت ورزش مشکلاتی را ایجاد کرده است. بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 باید قبل، در طول و بعد از ورزش قند خون خود را اندازه گیری نمایند.
با مرور مطالعات انجام شده در این زمینه محققان دریافته اند اکثر افراد مبتلا به دیابت نوع 1 به اضافه وزن یا چاقی مبتلا بوده و حداقل به اندازه سایر افراد جامعه بی تحرک هستند. در کودکان بیمار ورزش منظم سبب کاهش خطر بیماری قلبی – عروقی و کاهش میانگین قند خون (هموگلوبین گلیکوزیله یا HbAIC) می شود. در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع 1 ورزش منظم سبب کاهش بیماری چشمی و بیماری کلیوی می شود. همچنین این افراد نسبت به افراد غیرفعال شانس بیشتری برای دستیابی به اهداف در نظر گرفته شده برای میزان هموگلوبین گلیکوزیله، فشارخون و نمایه توده بدنی (BMI) دارند.
به طول کلی ورزش هوازی (پیاده روی، دویدن یا دوچرخه سواری) با کاهش قند خون همراه است. درحالیکه ورزش غیرهوازی (دو سرعت، بلند کردن وزنه و هاکی) به طور موقت سبب افزایش قند خون می شوند. هر دو نوع ورزش می تواند در مرحله آخر ریکاوری و اغلب زمانی که بیماران خواب هستند سبب افت قند خون شدید شوند. بنابراین درک صحیح از فیزیولوژی انواع مختلف ورزش و تغییراتی که می تواند در طول ورزش بر روی قند خون اثر گذارد، باید وجود داشته باشد.
منبع:
Exercise management in type 1 diabetes: a consensus statement. The Lancet Diabetes & Endocrinology, 2017.