شواهد حاکی از آن است که غذا خوردن احساسی در کودکان با مصرف غذاهای با تراکم انرژی بالا و چاقی در ارتباط است. اما معمولاً شروع غذا خوردن احساسی در کودکان به سختی تشخیص داده می شود.
محققان به منظور بررسی اینکه آیا غذا خوردن احساسی در کودکان سنین 5 تا 7 ساله می تواند القا شود و همچنین اینکه آیا والدینی که به طور دائم رفتارهای خورانش کودکانشان را در سنین 3 تا 5 سالگی کنترل می کنند، می توانند متعاقباً منجر به تمایل کودکانشان به پرخوری در شرایط استرس زا شوند یا خیر، مطالعه ای را طراحی و اجرا نمودند. نتایج حاصل از این مطالعه در سال 2015 در American journal of clinical nutrition منتشر شده است.
محققان برای انجام این مطالعه ابتدا 41 جفت والد و کودک را برای شرکت در مطالعه انتخاب کردند. شرکت کنندگان در هنگام مصرف یک ناهار استاندارد تحت نظر قرار می گرفتند. همچنین یک پرسش نامه تکمیل می شد مبنی براینکه چه مقدار آموزش خوزانش توسط والدین به کودکان داده می شود. همچنین کودکان در شرایط کنترل شده ای از نظر القای احساسات تحت مطالعه قرار می گرفتند و مصرف میان وعده ها و تنقلات در آنها مشاهده می شد.
نتایج حاصل از مطالعه نشان داد که کودکان 5 تا 7 ساله ای که در معرض یک عامل استرس زای خفیف قرار گرفته بودند، در حالی که گرسنه نبودند نسبت به کودکانِ گروه کنترل، به طور قابل توجهی کالری بیشتری از تنقلات دریافت کرده بودند. کودکان 3 تا 5 ساله ای که والدین آنها استفاده از غذای بیشتر به عنوان پاداش و جایزه را گزارش کرده بودند و همچنین کودک خود را به دلایل بهداشتی و سلامتی از مصرف بعضی غذاها منع کرده بودند، در سن 5 تا 7 سالگی نسبت به سایر کودکان، تحت شرایط احساسی منفی غذای بیشتری مصرف می نمودند.
در این باب مطالعات بیشتری مورد نیاز است تا دلایل یافته های این مطالعه را در خارج از شرایط آزمایشگاهی ارزیابی کند.
طبق مطالعۀ حاضر، والدینی که به طور مکرر دریافت غذایی کودکانشان را کنترل می کنند، ممکن است به طور ناخواسته به کودکان خود آموزش دهند که در شرایطی که دچار احساسات منفی می شوند به غذاهای خوشمزه پناه ببرند. بنابراین پیشنهاد می شود والدین به هیچ عنوان از غذا- به ویژه تنقلات- به عنوان پاداش به کودکانشان یا خورانش به کودکان در شرایط احساسی یا استرس استفاده نکنند تا به این ترتیب از شکل گیری رفتار پرخوری احساسی کودک در وضعیت های هیجانی و استرس زا اجتناب نمایند.
منبع: Am J Clin Nutr 2015 101: 908-913