محققین دانشگاه کمبریچ در مطالعه ای بر روی مدل حیوانی نشان دادند که افزایش مقادیر هورمون های استرسی می تواند موجب پرخوری موش های باردار شود، با وجود این بر رشد جنین اثر می گذارد، و می تواند زمینه ساز اثرات بلند مدت بر سلامتی نوزاد گردد. هدف اصلی در این مطالعه ارزیابی اثر استرس هورمون ها مثل گلوکورتیکوئیدها بر ذخایر گلوکز مادر به جنین بود. گلوکورتیکوئیدها برای تنظین متابولیسم بزرگسالان و هم چنین جنین ضروری هستند. مقادیر استرس هورمون ها بر اثر فعالیت بدنی، محیط اجتماعی، بیماری و یا بارداری افزایش می یابد. محققین در این مطالعه گلوکورتیکوئید کورتیکوسترون را در زمان های مختلف هنگام بارداری و از طریق آب آشامیدنی به موش ها القا کردند. محققین مقادیر گلوکز عبوری از جفت (تأمین کننده مواد مورد نیاز رشد جنین) را اندازه گیری کردند. محققین دریافتند؛ زمانی که کورتیکوسترون در اواخر بارداری افزایش می یابد و مادر به طور نامحدود به غذا دسترسی دارد، با وجود پرخوری مادر، ولی جفت قادر به انتقال گلوکز به جنین نمی باشد و این شرایط موجب کاهش رشد و اندازه بدنی جنین می شود. به بیان دقیق تر، وزن جنین موشی که در دوران بارداری دچار استرس شده بود، علارغم پرخوری مادر، کم وزن تر بود. بر این اساس محققین پیشنهاد کردند که استرس مادر و افزایش هورمون های استرسی در دوران بارداری بر سلامت و رشد جنین مؤثر است. یافته های حاصل از این مطالعه در Journal of Physiology منتشر شد.
منبع:
Vaughan OR, et al. Corticosterone alters materno-foetal glucose partitioning and insulin signalling in pregnant mice. Journal of Physiology, 2015.