در این مطالعه 50 فرد چاق یا دچار اضافه وزن با BMI27 تا 40 و میانگین وزنی 95 کیلو در یک برنامه کاهش وزن شامل رژیم محدود از کالری به مدت 10 هفته شرکت کردند. قبل از شروع رژیم، بعد از 10 هفته و در هفته 62 سطح هورمون های لپتین، گرلین، پپتید YY، پلی پپتید مهاری معده، پپتید شبه گلوکاگن1، آمیلین، پلی پپتید پانکراتیک، کوله سیستوکینین ، انسولین و میزان اشتها بررسی شد.
نتایج نشان داد که کاهش وزن (میانگین 13.5 کیلو) سبب کاهش فاحش سطح هورمون های لپتین، پپتید YY، کوله سیستوکینین ، انسولین و آمیلین شد. این هورمون ها همگی درفرایند سیری نقش دارند. همچنین سطح گرلین، پپتید مهاری معده و پلی پپتید پانکراتیک افزایش یافت که این هورمون ها در گرسنگی نقش دارند. همچنین افزایش در اشتها مشاهده شد.
نتایج این مطالعه همچنین حاکی از آنست که یک سال بعد از کاهش وزن اولیه، سطح هورمون های تنظیم کننده اشتها به سطح ثبت شده قبل از کاهش وزن بازنگشت. علاوه بر این نشان داده شد که وزن افراد شرکت کننده بعد از رژیم و در مدت یک سال پیگیری به طور میانگین 5 کیلو افزایش یافت.
پژوهشگران این مطالعه بر اساس نتایج پیشنهاد می نمایند که استراتژی های طولانی مدت برای مقابله و خنثی کردن اثر این تغییرات هورمونی، برای پیشگیری از افزایش مجدد وزن مورد نیاز است.
نکته عملی:نتیجه این مطالعه نشان داد که بعد از کاهش وزن ناشی از رژیم کم کالری، سطح هورمون های گرسنگی افزایش و سطح هورمون های سیری کاهش می یابد و این تغییرات در یک سال بعد نیز باقی می ماند. که این تغییرات می تواند در افزایش مجدد وزن افراد بعد از رژیم موثر باشد. بنابراین توصیه عمومی به پیشگیری از بروز چاقی حتی در مرحله کودکی است.