فعالیت ورزشی می تواند کنترل قندی را بهتر کند، با وجود این اثر مذکور به میزان قند موجود در خون پیش از تمرین بستگی دارد، اگرچه فعالیت ورزشی با شدت متوسط می تواند موجب بهبود کنترل وضعیت قندی گردد، ولی افراد با هایپرگلایسمی ( افرایش قند خون) به احتمال زیاد از این فایده بهره ای نخواهند برد. به منظور بررسی این رابطه در این مطالعه 105 سالمند ( با میانگین سنی 61 سال)، دارای اضافه وزن یا چاق ( با شاخص توده ی بدنی 33) با عدم تحمل گلوکز یا ابتلا به دیابت نوع 2 ( ملیتوس) در مدت 12 تا 16 هفته به تمرین ورزشی استقامتی پرداختند. محققین ترکیب بدنی، میزان آمادگی هوازی ( میزان حداکثر اکسیژن مصرفی) و کنترل قندی ( هموگلوبین a1c، گلوکز ناشتا، تست تحمل گلوکز 2 ساعته) را در آزمودنی ها اندازه گیری کردند، و روابط بین متغیرهای پیش از مداخله و تغییرات ناشی از مداخله را ارزیابی کردند. متوسط تغییر در وزن بدن ( 5/0 کیلوگرم) ، کل چربی بدن، گلوکز پلاسمای ناشتا و تست تحمل گلوکز 2 ساعته به طور معناداری با تمرین ورزشی بهبود پیدا کرده بود. با وجود این، محققین دریافتند که تمرینات هوازی می تواند موجب کاهش میزان گلوکز در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 شود، با وجود این، تغییرات درون فردی بسیار زیاد است. این ممکن است به دلیل تفاوت های ژنتیکی بین افراد باشد، علاوه براین، می تواند به دلیل اختلاف در عملکرد سلول های بتای پانکراس ( محل ترشح انسولین) و هایپرگلایسمی نیز باشد. به طور کلی، یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که تمرینات ورزشی استقامتی اثری بر مقادیر گلوکز ناشتای پیش از تمرین نداشته است ولی میزان گلوکز 2 ساعته را کاهش داده است. آزمودنی هایی که میزان گلوکز 2 ساعته ی آن ها پیش از تمرین کمتر از 1/13 میلی مول در لیتر بود، میزان گلوکز 2 ساعته شان پس از تمرین بیشتر کاهش یافت ولی آن هایی که میزان گلوکز 2 ساعته شان بیش از 1/13 میلی مول در لیتر بود کاهش کمتری نشان دادند.
منبع:
Thomas P. J. Solomon, et al. The Influence of Hyperglycemia on the Therapeutic Effect of Exercise on Glycemic Control in Patients With Type 2 Diabetes Mellitus. JAMA Internal Medicine, 2013 .