شغل می تواند عامل مهمی در کمبود ویتامین D باشد.

سطح ویتامین D در بیشتر گروه های شغلی پایین تر از حد مطلوب می باشد. کسانی که به طور شیفتی کار می کنند، کارمندان حوزه بهداشت و افرادی که محیط کاری بسته ای دارند، به طور خاص در معرض خطر کمبود ویتامینD  هستند. شناخت شیوع کمبود ویتامین D در حرفه های مختلف می تواند سلامت عمومی را بهبود بخشد و اقدامی پیشگیرانه باشد.
غربالگری منظم سطح ویتامین D در گروه های در معرض خطر بهتر است به صورت دستورالعمل عمومی ابلاغ گردد. برنامه های سلامتی در محل کار می تواند شامل آموزش در مورد اهمیت ویتامینD  کافی باشد. این اقدام می تواند به پیشگیری از پیامدهای بهداشتی نامطلوب ناشی از کمبود ویتامین D مانند بیماری های متابولیک، اختلالات روانپزشکی، بیماری های قلبی – عروقی و سرطان کمک نماید.
تولید ویتامین D توسط بدن وابسته به نور خورشید و اشعه ماوراء بنفش است، بنابراین هرگونه اقدامی که قرار گرفتن در معرض آفتاب را کم کند منجر به کاهش ویتامین D می شود. پزشکان جوانی که به دلیل کار طولانی و قرار گرفتن در محیط های پوشیده از نور خورشید محروم می مانند، بیشتر در معرض خطر کمبود ویتامینD  می باشند.
کسانی که در محیط های پوشیده کار می کنند نیز درگیر کمبود ویتامین D هستند، اما میزان کمبود در این گروه وخامت زیادی نداشته و تنها کمی از میزان توصیه شده برای حفظ سلامت پایین تر است.
نکته عملی: بهتر است با در نظر گرفتن شرایط شغلی خود، روزانه در حد چند دقیقه در معرض نور خورشید قرار بگیرید تا دچار کمبود ویتامین D نشوید.
منبع:

Daniel Sowah et al. “Vitamin D levels and deficiency with different occupations: a systematic review”. BMC Public Health, 2017.